Wie gisterenavond naar De Roma afzakte om de radio vriendelijke deuntjes van het Australische indie-rock fenomeen Courtney Barnett mee te zingen, kwam misschien wat bedrogen uit, maar de gitaarfreaks onder ons kregen dan weer een demonstratie om U tegen te zeggen. Kiezen is verliezen en velen zullen hun neus richting Koninklijk Circus in Brussel hebben gedraaid, om een ander gitaarfenomeen, Stephen Malkmus met Pavement zijn kunsten te zien bovenhalen, maar wie verkoos om C-Barn in Antwerpen te bewonderen, kreeg meer dan waar voor zijn geld. Dat haar powertrio er bijna het dak van De Roma afspeelde en de zaal bij momenten herschiep in een grungy garagerocktent waar er moshpitgewijs enthousiast werd geduwd en getrokken, zegt meer dan genoeg. De “I don’t give a fuck” stijl van Barnett werkt nog steeds super aanstekelijk en ze ramde ons zonder boe of bah een set van twintig nummers in anderhalf uur door de strot. 

Het begon nochtans allemaal gezapig en lazy, in haar typisch slepende zangstijl,  met “Rae Street”, een beeldrijk beschrijvende song uit haar laatste album “Things Take Time, Take Time”, over het appartement van een vriend en de buurt waar ze tijdens de Covid quarantaine verbleef en diens opvolger “Sunfair Sundown”, maar een stuwend, grungy  “Nameless Faceless”, is de aanloop naar het vuurwerk dat ons te wachten staat. “Het bluesy dromend “Small Poppies” doet haar feedbackend scheurend over het podium laveren, terwijl ze boos “An Eye For An Eye” brult en de hypnotische drum en bass beat een meesterlijke gitaarsolo doet ontspinnen in de finale, tot vreugde van het publiek dat haar onthaalt op een daverend applaus. 

We mogen even op adem komen in de kabbelende meezinger “Depreston” en het op wolkjes zwevende “Here’s The Thing”, knap opgeluisterd met een sfeervolle, weidse solo. Het is duidelijk dat de magie van Courtney Barnett voor een groot deel in haar gitaarkunsten zit en we worden meer dan op onze wenken bediend in de swingende garagerocker “Elevator Operator” die ze verbouwt  tot  een razende punksong, die de ganse zaal doet rechtveren en slechts een voorbode is van de verwoestende orkaan die ons in “Pedestrian at Best”, dat net als “History Eraser” mag steunen op een parlando zangstijl die evenveel aandacht opeist als haar gitaarspel. 

De finale in de bis klinkt hiertegenover een beetje slapjes en doet een zaal kookpunt wat stilvallen met een solo gebracht “Oh The Night” en het rustig schuifelende “Sunday Roast”. Gelukkig is er “Before You Gotta Go” mooi synchroon verhalend op een gitaarlijn, dat het een eervolle afsluiter vormt rustig en voldaan de nacht in te trekken. Dat dit feestje met wat meer vuurwerk had mogen afsluiten was de parel op de kroon geweest, maar al bij al een schitterende passage met de zaal aan haar voeten en een dankbare en stralende C-Barn. Wat wil een mens meer?

Yvo Zels